Słowo na Niedzielę

II Niedziela okresu zwykłego (A) 15 stycznia

Pierwsze Czytanie (Iz 49,3.5-6)
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Pan rzekł do mnie: „Tyś sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię”. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją silą. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. I mówił: „To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”.

Psalm Responsoryjny: 39
R/. Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę

Z nadzieją czekałem na Pana,
a On się pochylił nade mną
i wysłuchał mego wołania.
Włożył mi w usta pieśń nową,
śpiew dla naszego Boga.

Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi,
ale otworzyłeś mi uszy.
Nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy.
Wtedy powiedziałem: „Oto przychodzę.

W zwoju księgi jest o mnie napisane:†
Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże,
a Twoje prawo mieszka w moim sercu”.
Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu†
i nie powściągałem warg moich,
o czym Ty wiesz, Panie.

Drugie Czytanie (1Kor 1,1-3)
Czytanie z pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat, do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, którzy na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ich i naszego Pana. Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa.

Śpiew przed Ewangelią (J 1,14a.12a)
Alleluja, alleluja, alleluja
Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami.
Wszystkim, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.

Tekst Ewangelii (J 1,29-34)
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».
Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».

Chrzest – obrzęd, czy misterium?
(Iz 49, 3. 5-6; 1 Kor 1, 1-3; J 1, 29-34)

Dzisiaj św. Jan Chrzciciel wyjawia nam swoją najgłębszą tajemnicę dotyczącą jego wyjątkowej relacji z Bogiem. Właśnie ta relacja nadała misji jego życia wyjątkowe i ponadczasowe znaczenie. Warto więc przytoczyć jego słowa: Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym”. Tak więc Jan w swym osobistym doświadczeniu Boga poznał Go jako Trójjedynego. Wykonując polecenie Ojca i wskazując Syna, nad którym spoczął Duch Święty, ukazuje również i nam tę najważniejszą tajemnicę, w którą wprowadzi nas Chrystus przez swój chrzest  w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uczestniczenie przez wiarę w życiu samego Boga, w ten niepojęty rozumem ludzkim „wir” miłości między Ojcem, Synem i Duchem Świętym,  jest dla nas nową formą życia na ziemi, życia, które nie kończy się śmiercią. Przekaz tej wiary i chrzest Chrystusowy, to jest klucz do prawdziwego szczęścia człowieka, które nie tylko jest wieczne, ale i ludzkiej doczesności nadaje właściwy sens. W takim znaczeniu możemy mówić o nowym narodzeniu człowieka,  o jego nowym życiu w rodzinie Boga. Jest to sformułowanie dalekie od frazesu.

Funkcjonująca od starożytności chrześcijańskiej praktyka chrztu dzieci mających wierzących rodziców jest wyrazem głębokiej odpowiedzialności za życie człowieka w całym tego słowa znaczeniu. Z jak wielkim szacunkiem myślimy, patrząc na swoje życie o tych, którzy nie tylko przedstawili  nas do chrztu, ale zadbali o to, aby to nowe życie w nas wzrastało. Ta postawa rodziców pomogła nam z całą świadomością i wolnością wziąć odpowiedzialność za to nasze nowe życie, a także i za tych których nam Bóg postawił na drodze.

Wyzwania dzisiaj są duże. Już kilkadziesiąt lat temu Sługa Boży bp Jan Pietraszko stwierdził, że zasadniczy problem tkwi tym, że: chrześcijańscy rodzice patrzą na chrzest jak na obrzęd, który trzeba możliwie przyzwoicie i wystawnie urządzić, a tymczasem we chrzcie rodzi się nowe życie, którego oni nie dostrzegają, nie respektują, nie wyciągają z tego zdarzenia żadnych konsekwencji.

Dalej Sługa Boży zauważa, że w bardzo wielu wypadkach tego narodzenia się przez chrzest nowego człowieka dla Boga: krąg otaczających go wierzących ludzi nie zauważa /…/jakby wyrzucając je z całym spokojem i obojętnością poza próg własnej troski i opieki, nie dając mu możliwości rozwoju do dojrzałości wyznaczonej przez Boga.

Zdaniem Biskupa ścierają się dwie wizje chrztu, – chrzest potraktowany jako obrzęd, który się organizuje i odhacza i chrzest przeżyty jako misterium, w którym  ktoś w imieniu Boga mówi do dziecka: ty jesteś mój i będziesz żył. Tylko takie podejście do chrztu – jako misterium jest wypełnieniem woli  Boga i ma sens.

Sługa Boży kończąc swoje wystąpienie, wzywał szeroko rozumiany Kościół do refleksji i rachunku sumienia.

Od tamtego kazania, od tamtej analizy i zachęt, minęło ponad 40 lat.

Ks. Lucjan Bielas