Słowo na Niedzielę

VIII Niedziela (C) okresu zwykłego – 2 marca

Pierwsze Czytanie (Syr 27,4-7)
Czytanie z Mądrości Syracha
Gdy sitem się przesiewa, zostają odpadki, podobnie okazują się błędy człowieka w jego rozumowaniu. Piec wystawia na próbę naczynia garncarza, a sprawdzianem człowieka jest jego wypowiedź. Hodowlę drzewa poznaje się po jego owocach, podobnie serce człowieka po rozumnym słowie. Nie chwal człowieka, zanim poznasz, jak przemawia, to bowiem jest próbą dla ludzi.

Psalm Responsoryjny: 91
R/. Dobrze jest śpiewać Tobie, Panie Boże

Dobrze jest dziękować Panu,
śpiewać Twojemu imieniu, Najwyższy,
rano głosić Twoją łaskawość,
a wierność Twoją nocami.

Sprawiedliwy zakwitnie jak palma,
rozrośnie się jak cedr na Libanie.
Zasadzeni w domu Pańskim
rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.

Nawet i w starości wydadzą owoc,
zawsze pełni życiodajnych soków,
aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy,
On moją Opoką i nie ma w Nim nieprawości.

Drugie Czytanie (1Kor 15,54-58)
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Kiedy już to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: „Zwycięstwo pochłonęło śmierć. Gdzież jest, o śmierci, twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień?” Ościeniem zaś śmierci jest grzech, a siłą grzechu Prawo. Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przeto, bracia moi najmilsi, bądźcie wytrwali i niezachwiani, zajęci zawsze ofiarnie dziełem Pańskim, pamiętając, że trud wasz nie pozostaje daremny w Panu.

Śpiew przed Ewangelią (Flp 2,15-16)
Alleluja, alleluja, alleluja
Jawicie się jako źródła  światła w świecie,
trzymając się mocno Słowa Życia.

Tekst Ewangelii (Łk 6,39-45)
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus opowiedział uczniom przypowieść: «Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku”, gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata.

Nie jest dobrym drzewem to, które wydaje zły owoc, ani złym drzewem to, które wydaje dobry owoc. Po owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta».

Mów z serca albo milcz!
(Syr 27, 4-7; 1 Kor 15, 54b-58; Łk 6, 39-45)

Przez ostatnie niedziele liturgia słowa koncertuje się wokół Kazania na równinie, które Jezus skierował do swoich uczniów. W ostatniej jego części posłużył się bardzo sugestywnymi obrazami, aby ci, którzy teraz Go słuchają, tak otwarli się na Jego naukę, aby później to oni stali się skutecznymi jej głosicielami. Negatywnymi przykładami takiego nauczania byli i można powiedzieć, są do dziś, faryzeusze. Mając przed oczyma ich postawę, rady Boskiego Mistrza wybrzmiewają w uszach słuchaczy, ze szczególną ostrością.

Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj?

Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel.

Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku?

Po własnym owocu bowiem poznaje się każde drzewo.

Jezus zakończył Kazanie na równinie, które skierował do swoich uczniów. Dziś przemawia tymi samymi słowami do tych, którzy tworzą Jego Kościół, do biskupów, kapłanów, diakonów, kaznodziejów, do katechetów, a przede wszystkim do rodziców. Formułuje ponadczasową zasadę głoszenia Jego nauki: Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta.

Wiedza jest ważna, ale nie przepuszczona przez serce nie ma żadnego znaczenia. Zły duch ma wiedzę większą niż człowiek i potrafi ją znakomicie rozgłaszać. Papież Benedykt XVI zwrócił uwagę na fakt, że poziom znajomości Biblii u szatana jest tak wysoki, że mógłby na uniwersyteckich wydziałach biblijnych, zdobywać dowolne tytuły naukowe. Zauważmy, że Jezus zawsze zabraniał złemu duchowi przemawiać, albowiem mimo tego, że wiedzą przewyższał innych, to nie mówił tego z serca.

Kiedyś usłyszałem zdanie, które obrazuje pewną mądrość: „miłości od czasu do czasu należy się pranie, jak przetrwa, to zostanie”.  I tak co pewien czas Pan Bóg dopuszcza takie pranie kaznodziejów, katechetów i wychowawców katolickich.

Cesarz rzymski Julian zwany Apostatą był wychowany w Kościele Katolickim.  Początkowo zafascynowany przekazywaną mu wiarą, odwrócił się od Chrystusa. Jednym z powodów takiej jego decyzji był fakt, że głosili mu ewangelię biskupi i kapłani, którzy mieli wprawdzie imponującą wiedzę, wspaniałe księgozbiory, ale w sercu zamiast Chrystusa mieli karierę dworską. Mogli oni wprawdzie o Jezusie mówić, ale nie byli Jego świadkami. I tak Julian wychowywany w wierze Chrystusa nigdy Go nie poznał. Kiedy  w roku 361 został cesarzem, natychmiast ogłosił się poganinem i rozpoczął prześladowanie Kościoła, podziwiając i nienawidząc go jednocześnie.  W 362 roku  wydał pierwszą w dziejach świata ustawę szkolną weryfikującą nauczycieli pod kątem przekonań religijnych. Uznał, że w szkole, która wyrastała z greckiej kultury, nie mogą uczyć nauczyciele chrześcijańscy, którzy nie wyznają tej wiary co Homer, Hezjod, Sokrates, Platon, Arystoteles i inni.  Zdaniem cesarza, uczenie przez nauczycieli chrześcijańskich o tych postaciach i ich twórczości, co gorsze branie za to wynagrodzenia, jest nieuczciwe. Dla Juliana było to tak ważne, że podjął się osobiście weryfikacji nauczycieli. W ten sposób szkoła stała się wyznaniową religii pogańskiej. Rodzice chrześcijańscy siłą faktu, nie mogli posyłać do niej swoich dzieci.

Ta ustawa była szokiem dla chrześcijan.  Trzeba było wiele spraw na nowo przemyśleć. Mamy tego wspaniałe świadectwo zostawione przez kolegów szkolnych cesarza Juliana z Aten, św. Grzegorza z Nazjanzu i Bazylego Wielkiego. Cesarz Julian zginął 25 czerwca 363 roku podczas wyprawy przeciwko Persom. Jego śmierć przerwała prześladowania, a co zatem idzie, wdrażanie w życie ustawy szkolnej. Zdumiewającym jest fakt, że zarówno forma prześladowania Kościoła Chrystusowego wymyślona przez cesarza Juliana, jak i nieszczęsna ustawa szkolna nieustannie i to w różnych formach odżywają.

Aktualny stan szkolnictwa z dominującą „religią LGBT” ma wiele cech wspólnych z pomysłami cesarza Juliana. Sytuacja, w jakiej znalazł się Kościół we współczesnej rzeczywistości, każe nam wszystkim odpowiedzialnym za przekaz nauki Zbawiciela, postawić sobie zasadnicze pytanie: czy ten ewangeliczny przekaz płynie z głębi naszych serc, czy tylko z głowy. Jeżeli tylko z głowy, to lepiej nam zamilknąć.

Ks. Lucjan Bielas