Klasztor św. Agnieszki

Pierwszym formalnym konwentem sióstr bernardynek w Polsce (i przez ponad 100 lat jedynym) był klasztor i kościół pod wezwaniem świętej Agnieszki na Stradomiu w Krakowie, które zostały zbudowane w 1459 r. dzięki fundacji kasztelana sandomierskiego i administratora żup wielickich, Hińczy z Rogowa. W dwa lata później (1461) wikariusz polskiej prowincji Bernardynów, Gabriel Rangoni z Werony, nadał siostrom ustawy i zaprowadził klauzurę.

Pierwszy drewniany kościół sióstr spalił się wraz z klasztorem w 1476 r. Odbudowany został z funduszy biskupa krakowskiego Jana Rzeszowskiego, dobrodzieja klasztoru.
Nowa świątynia była murowana, dekorowana freskami ówczesnego artysty Franciszka z Sieradza, bernardyna. Kolejny pożar miał miejsce w 1556 r. Po nim odbudowano klasztor kosztem kanonika krakowskiego Jana Korzboga.

Podczas „potopu szwedzkiego” (1655-1657) kościół i klasztor, leżące na przedmieściach Krakowa, zrównano z ziemią w celach obronnych. W latach 1660-1680 siostry wzniosły nowe murowane budowle.

W roku 1646 sześć sióstr z klasztoru świętej Agnieszki z siostrą Teresą Zadzik na czele przeniosło się na nową fundację krakowską przy kościele świętego Józefa.

W roku 1788 nastąpiła kasata klasztoru i kościoła świętej Agnieszki przez prymasa Michała Poniatowskiego, a siostry przeniesiono do klasztoru przy kościele świętego Józefa.
Kościół wraz z klasztorem, sprzedane na licytacji, przechodziły różne koleje losu. W roku 1926 budynki zostały wykupione i przeznaczone na kościół garnizonowy. Ponownie konsekrowany dnia 25 października 1936 r., funkcję tę pełni kościół świętej Agnieszki do dziś.