Słowo na Niedzielę

IV Niedziela Wielkiego Postu (A) – 19 marca

Pierwsze Czytanie (1Sm 16,1b.6-7.10-13a)
Czytanie z Pierwszej Księgi Samuela
Pan rzekł do Samuela: „Napełnij oliwą twój róg i idź: Posyłam cię do Jessego Betlejemity, gdyż między jego synami upatrzyłem sobie króla”. Kiedy przybyli, spostrzegł Eliaba i mówił: „Z pewnością przed Panem jest Jego pomazaniec”. Jednak Pan rzekł do Samuela: „Nie zważaj ani na jego wygląd, ani na wysoki wzrost, gdyż nie wybrałem go, nie tak bowiem człowiek widzi, jak widzi Bóg, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce”.
I Jesse przedstawił Samuelowi siedmiu swoich synów, lecz Samuel oświadczył Jessemu: „Nie ich wybrał Pan”.
Samuel więc zapytał Jessego: „Czy to już wszyscy młodzieńcy?”. Odrzekł: „Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasie owce”. Samuel powiedział do Jessego: „Poślij po niego i sprowadź tutaj, gdyż nie rozpoczniemy uczty, dopóki on nie przyjdzie”. Posłał więc i przyprowadzono go: był rudy, miał piękne oczy i pociągający wygląd. Pan rzekł: „Wstań i namaść go, to ten”. Wziął więc Samuel róg z oliwą i namaścił go pośrodku jego braci. Począwszy od tego dnia duch Pana opanował Dawida.

Psalm Responsoryjny: 22
R/. Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

Pan jest moim pasterzem †
niczego mi nie braknie,
pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć
Orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,†
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów;
namaszczasz mi głowę olejkiem,
a kielich mój pełny po brzegi.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.

Drugie Czytanie (Ef 5,8-14)
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia: Niegdyś byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości. Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie, co jest miłe Panu. I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie tamtych. O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić. Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem. Dlatego się mówi: „Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus”.

Śpiew przed Ewangelią (J 8,12)
Chwała tobie, Królu wieków
Ja jestem światłością świata,
kto idzie za Mną, będzie miał światło życia.

Tekst Ewangelii (J 9,1-41)
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jezus przechodząc, ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on czy jego rodzice?» Jezus odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata». To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: «Idź, obmyj się w sadzawce Siloam» – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc.
A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?» Jedni twierdzili: «Tak, to jest ten», a inni przeczyli: «Nie, jest tylko do tamtego podobny». On zaś mówił: «To ja jestem». Mówili więc do niego: «Jakżeż oczy ci się otwarły?» On odpowiedział: «Człowiek zwany Jezusem uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: “Idź do sadzawki Siloam i obmyj się”. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem». Rzekli do niego: «Gdzież On jest?» On odrzekł: «Nie wiem».
Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: «Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę». Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: «Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu». Inni powiedzieli: «Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?» I powstało wśród nich rozdwojenie. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: «A ty, co o Nim myślisz w związku z tym, że ci otworzył oczy?» Odpowiedział: «To prorok».
Jednakże Żydzi nie wierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, tak że aż przywołali rodziców tego, który przejrzał, i wypytywali się ich w słowach: «Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomym urodził? W jaki to sposób teraz widzi?» Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: «Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomym. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi, nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, niech mówi za siebie». Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: «Ma swoje lata, jego samego zapytajcie!».
Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: «Daj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem». Na to odpowiedział: «Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę». Rzekli więc do niego: «Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy?» Odpowiedział im: «Już wam powiedziałem, a wyście mnie nie wysłuchali. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami?» Wówczas go zelżyli i rzekli: «Bądź ty sobie Jego uczniem, my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś nie wiemy, skąd pochodzi». Na to odpowiedział im ów człowiek: «W tym wszystkim to jest dziwne, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg grzeszników nie wysłuchuje, natomiast Bóg wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic czynić». Na to dali mu taką odpowiedź: «Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać?» I precz go wyrzucili.
Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go rzekł do niego: «Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?» On odpowiedział: «A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?» Rzekł do niego Jezus: «Jest Nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie». On zaś odpowiedział: «Wierzę, Panie!» i oddał Mu pokłon. Jezus rzekł: «Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, aby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą stali się niewidomymi». Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli i rzekli do Niego: «Czyż i my jesteśmy niewidomi?» Jezus powiedział do nich: «Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: “Widzimy”, grzech wasz trwa nadal.

Czy mam odwagę poznać prawdę o sobie samym?
(1 Sm 16, 1b. 6-7. 10-13; Ef 5, 8-14; J 9, 1-41)

Wszystko, co wokół nas się dzieje i całe zamieszanie przedziwnie nakręcane, tworzy w naszym myśleniu ogromny chaos. Odciąga nas to, od postawienia sobie fundamentalnego pytania w Wielkim Poście, a mianowicie: – kim ja sam, tak naprawdę jestem? Czas jest krótki, a my możemy odpowiedzi na nie  nigdy nie znaleźć, albo przez obawę zobaczenia siebie w prawdzie, albo przez zwyczajne zagubienie.

Mogę spoglądać na siebie z różnych punktów widzenia, przez oczy przyjaciół, wrogów, konkurentów, przez porażki, albo sukcesy. Odpowiedzi będą szczątkowe, mniej lub bardziej przyjemne.  Takie punkty odniesienia nie rozwijają człowieka. Jedynie spojrzenie oczami Jezusa, światłem wcielonego Boga, daje mi odpowiedź prawdziwą i kreatywną. Wielu jej się boi, albowiem wymaga zmiany życia, otoczenia, podjęcia, po ludzku rzecz biorąc, pewnych niekomfortowych  decyzji.

A co to konkretnie daje?

Spotkanie z Jezusem i otwarcie się na Niego daje nam światło umysłu, pokój duszy i prawdziwą wolność, której nawet śmierć nam nie zabierze.

Przekonali się o tym uczniowie Jezusa, kiedy to w dzień szabatu spotkali w Jerozolimie niewidomego od urodzenia. To spotkanie nie było przypadkowe, albowiem wpisywało się w to, co Jezus powiedział o Sobie samym w świątyni. Nazywał wtedy Siebie: światłością świata. Jego wystąpienie zostało wtedy, przez wielu, odebrane bardzo negatywnie. Teraz to uczniowie, wskazując niewidomego, postawili Jezusowi pytanie, które zapewne wielu miało w swych głowach: Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy – on czy jego rodzice? Odpowiedź Jezusa była zaskakująca. Wskazał jak zwykle zresztą, jeszcze inne znaczenie. Nikt nie zawinił, ten dramat ciemności oczu tego człowieka, został dany przez Boga po to, aby zarówno on, jak i świat, poznali prawdziwe światło.

Jezus wykonał szokujący gest,  a mianowicie splunął na ziemię, a następnie: uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: „Idź, obmyj się w sadzawce Siloam” – co się tłumaczy: Posłany.

Po co, to błoto? Biblijny obraz stworzenia człowieka to ulepienie go przez Stwórcę z gliny, z błota i danie mu boskiego tchnienia. A do tego obrazu wpisuje się wcielenie Słowa Bożego w Jezusie Chrystusie. Tylko Bóg może dać i daje błotu życie, ciemności zaś światło.

Posłuszny niewidomy czyni to wszystko, co Jezus powiedział. W konsekwencji otrzymał dar wzroku, a wraz z nim sporo problemów,  ale też łaskę, która pozwoliła mu przekuć je na szansę. Tak zaczęła się droga tego niewidomego do prawdziwego przejrzenia, do przejrzenia umysłu i serca.

Warto wyłowić kluczowe jej momenty, albowiem mają one ponadczasową wartość. Niewidomy, który przez lata żebrał, miał znakomite rozeznanie ludzkiego serca. On widział ludzkie serce. Brakiem wzroku, w pewien sposób odcięty od otoczenia i zdany na siebie, miał wypracowane samodzielne myślenie, cechujące się pewną logiką, bez której nie mógłby funkcjonować. Można powiedzieć krótko, jako żebrak – szukał  serca, jako niewidomy – szukał światła.

Dając szczere odpowiedzi na  zadawane mu pytania przez sąsiadów, faryzeuszy, ludzi synagogi, coraz bardziej rozumiał – kim  jest Ten, który mu to uczynił. Coraz bardziej uświadamiał sobie i innym, że Ten, który ma władzę otworzenia oczu niewidomemu od urodzenia, pochodzi od Boga i nie jest grzesznikiem, łamiącym szabat, albowiem jest władcą szabatu.  Miał odwagę sprzeciwić się synagodze, opinii publicznej i całej nakręconej przeciw niemu nagonce.

Koronnym momentem było jego drugie spotkanie z Jezusem: Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go, rzekł do niego: Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego? On odpowiedział: A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył? Rzekł do niego Jezus: Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie. On zaś odpowiedział: Wierzę, Panie! i oddał Mu pokłon. Tak to niewidomy otrzymał światło umysłu i serca. Niestety nie można tego było powiedzieć zarówno o jego rodzicach, których strach przed wyrzuceniem z synagogi całkowicie sparaliżował, jak i o faryzeuszach, którym zła wola blokowała poznanie prawdy. I tak oni pozostali w ciemności, którą Jezus nazwał jasno – grzechem.

Przechodzący obok niewidomego Jezus widział jego duszę, widział, jak on przepracowywał w sobie, to wyzwanie, jakie miał od urodzenia. Po uzdrowieniu został wystawiony niejako na konfrontację społeczną, w której znakomicie dojrzał do drugiego spotkania z Chrystusem. I tak poznał pełną prawdę o sobie i otaczającym go świecie.

Jak wyglądają moje spotkania z Chrystusem? Czy mam odwagą samodzielnego myślenia w niesprzyjającym tłumie? Czy mam odwagę wypowiedzenia swego stanowiska i stanięcia po stronie Chrystusa niezależnie od ceny, jaką przyjdzie za to zapłacić?

Ks. Lucjan Bielas