Słowo na Niedzielę

IV Niedziela Adwentu (B) – 24 grudnia

Pierwsze Czytanie (2Sm 7,1-5.8b-12.14a.16)
Czytanie z Drugiej Księgi Samuela
Gdy król Dawid zamieszkał w swoim domu, a Pan poskromił dookoła wszystkich jego wrogów, rzekł król do proroka Natana: «Spójrz, ja mieszkam w pałacu cedrowym, a Arka Boża mieszka w namiocie». Natan powiedział do króla: «Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Pan jest z tobą».
Lecz tej samej nocy Pan skierował do Natana następujące słowa: «Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: „Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z tobą wszędzie, dokąd się udałeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej i ludzie nikczemni nie będą go już uciskać jak dawniej. Od czasu, kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem cię pokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że sam Pan dom ci zbuduje. Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki”».

Psalm Responsoryjny: 88
R/. Na wieki będę sławił łaski Pana

O łaskach Pana będę śpiewa na wieki, †
Twą wierność będę głosił moimi ustami
przez wszystkie pokolenia.
Albowiem powiedziałeś: †
«Na wieki ugruntowana jest łaska»,
utrwaliłeś swą wierność w niebiosach.

«Zawarłem przymierze z moim wybrańcem,
przysiągłem mojemu słudze, Dawidowi:
Twoje potomstwo utrwalę na wieki
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia».

«On będzie wołał do Mnie:†
Ty jesteś moim Ojcem
moim Bogiem, Opoką mojego zbawienia.
Na wieki zachowam dla niego łaskę
i trwałe z nim będzie moje przymierze.»

Drugie Czytanie (Rz 16,25-27)
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia: Temu, który ma moc utwierdzić was zgodnie z Ewangelią i moim głoszeniem Jezusa Chrystusa, zgodnie z objawioną tajemnicą, dla dawnych wieków ukrytą, teraz jednak ujawnioną, a przez pisma prorockie na rozkaz odwiecznego Boga wszystkim narodom obwieszczoną, dla skłonienia ich do posłuszeństwa wierze, Bogu, który jedynie jest mądry, przez Jezusa Chrystusa, niech będzie chwała na wieki wieków! Amen.

Śpiew przed Ewangelią (Łk 1,38)
Alleluja, alleluja, alleluja
Oto ja służebnica Pańska,
niech mi się stanie według słowa twego.

Tekst Ewangelii (Łk 1,26-38)
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą,». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł.

Dwie kobiety, dwóch mężów i Bóg
(2 Sm 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16; Rz 16, 25-27; Łk 1, 26-38)

W czwartą niedzielę Adwentu wypadającą w bieżącym roku 24 grudnia, czyli we wspomnienie Adama i Ewy, a kończącą się Wigilią Bożego Narodzenia, mamy wyjątkową okazję uczestniczenia w wyjątkowym spotkaniu dwóch wyjątkowych kobiet, mających wyjątkowych mężów. A dzieje się to pod okiem samego Stwórcy.

Pierwsza z nich to matka wszystkich ludzi, Ewa.  Jesteśmy wdzięczni jej i jej mężowi Adamowi, za wejście z Bogiem w świadomą współpracę w dziele stwarzania. To oni ją zapoczątkowali. Ich potomkowie, do których się zaliczamy, są tylko kontynuatorami tego wyjątkowego w skali wszechświata dzieła.

To dziedzictwo ma jednak pewną skazę, którą nazywamy grzechem. Ewa, skuszona przez Szatana, okazała Bogu nieposłuszeństwo, wchodząc w przestrzeń zarezerwowaną tylko Jemu, decydując o tym: co jest dobre, a co złe. Skusiła męża, który ją w swoim sercu postawił ponad Bogiem i tak oboje zgrzeszyli. Nazywamy ten grzech pierworodnym, albowiem jego skutki są dziedziczne. Utracenie podstawowej wartości, a mianowicie – przyjaźni z Bogiem, oraz nieustanna skłonność do zła, a szczególnie do uzurpowania sobie prawa o decydowaniu o tym, co dobre, a co złe. Świadomi tego dramatu powinniśmy być jednak wdzięczni Adamowi i Ewie za to, że tak do końca z Bogiem nie zerwali, tak, jak to uczynił Szatan, a przez to zostawili Stwórcy przestrzeń na Jego miłosierdzie, które okaże później w ich potomku, a swoim synu, Jezusie Chrystusie.

Przez czytania mszalne czwartej niedzieli Adwentu, spotykamy się dzisiaj z drugą kobietą, Pierwszą Damą w dziejach świata, z Najświętszą Maryją Panną.

Bóg przygotował w Niej mieszkanie dla swojego Syna. Ten akt przygotowania nazywamy Niepokalanym Poczęciem. Ten, który jest poza czasem i jest wszechmocny, czyli może to, czego my nie możemy, na mocy przyszłych zasług Jezusa, zachował Maryję od dziedzictwa grzechu pierworodnego.  Obdarzona wolną wolą Jak Adam i Ewa i jak każdy człowiek, nie zrobiła  jednak w swoim sercu bałaganu i nie popełniła grzechu.  Anioł Pański mógł wejść do Niej i nie było to jedynie fizyczne spotkanie. Przez porządek, jaki miała w sobie, ta rozmowa dotknęła sedna jej ludzkiej egzystencji, Jej duszy i Jej serca, tak głęboko, jak w nikim innym. To tu doświadczyła Jego wszechmocnej miłości przekraczającej to, co ludzkie. To tu padła najważniejsza decyzja człowieka w dziejach świata, na mocy której Syn Boży mógł począć się w jej łonie, jako prawdziwy człowiek, aby dokonać tego, co po ludzku było niemożliwe, odkupić ludzkość z grzechu. Będąc świadomą faktu, że jest poślubiona mężowi, postawiła Boga ponad człowiekiem i tym naprawiła to, co popsuli pierwsi rodzice.

Czwarta niedziela Adwentu jest w tym roku 2023 szczególną okazją do głębszej refleksji nad człowiekiem i jego relacją do Boga. – Nad  ludzką wolnością i odpowiedzialnością, nad konsekwencjami decyzji rodziców na los dzieci – nad świętością ciała, a szczególnie ciała kobiety – nad tym, że ludzkie życie zaczyna się od poczęcia i jest darem Boga, a nie własnością człowieka  – nad  tym, że Bóg nas nieskończenie  kocha, jest nieskończenie miłosierny, ale właśnie dlatego też decyzję tego człowieka, który mimo wszystko postanowi być w ręku Diabła, uszanuje i pozostawi go tam na zawsze.

Jest to twarda refleksja na te czasy, w których ludzie próbują decydować, co jest dobre a co, złe.

Ks. Lucjan Bielas