Słowo na Niedzielę

25 Grudnia: Boże Narodzenie (Msza dnia)

Pierwsze Czytanie (Iz 9,1-6)
Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu. Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy jak w dniu porażki Madianitów. Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.

Psalm Responsoryjny: 95

R/. Dziś się narodził Chrystus Pan, Zbawiciel
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie.

Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem,
będzie sprawiedliwie sądził ludy.

Niech się radują niebiosa i ziemia weseli,
niech szumi morze i wszystko, co je napełnia.
Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie,
niech wszystkie drzewa w lasach
wykrzykują z radości.

Przed obliczem Pana, który już się zbliża,
który już się zbliża, by sądzić ziemię.
On będzie sądził świat sprawiedliwie,
a ludy według prawdy.

Drugie Czytanie (Tt 2,11-14)
Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków.

Śpiew przed Ewangelią (Łk 2,10-11):

Alleluja, alleluja, alleluja.
Zwiastuję wam radość wielką,
dziś narodził się nam Zbawiciel, którym jest Jezus Chrystus.

Tekst Ewangelii (J 1,1-18)
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości.
Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył.

Między nami i w nas
(J 1,1-18)

Wieczór wigilijny, kolędy i Msza św. zwana pasterką, pozwoliły nam kolejny raz w życiu duchowo uczestniczyć w narodzeniu Jezusa Chrystusa. Otwarte drzwi betlejemskiej stajenki, otwarte serca Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa i nieskończona miłość Boga, który postanowił dla naszego zbawienia stać się człowiekiem, zamieszkać pośród nas i w pełni podzielić nasz ludzki los.  Tą niepojętą dla naszego ludzkiego umysłu tajemnicę, znakomicie wyraził  Franciszek Karpiński (1741 -1845) w kolędzie Bóg się rodzi, która stała się jedną z naszych  narodowych katechez. Tekst został zamówiony przez księżną Izabelę z Czartoryskich Lubomirską, a napisany zapewne przed 1790, czyli między I a II rozbiorem Polski. Czytając pamiętniki Karpińskiego, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że utwór ten wyszedł z jego pobożnej, filozoficznej i polskiej duszy. Jest on wyrazem wiary Autora, w którym znakomicie wykorzystał zestawienie antytez i oksymoronów. Początkowo  śpiewana na różne melodie, z których próbę czasu przetrwał motyw poloneza najprawdopodobniej Karola Kurpińskiego. Fenomenem tej kolędy jest jej uniwersalność, jest dla wszystkich i na wszystkie czasy.

Bóg się rodzi, moc truchleje,
Pan niebiosów obnażony!
Ogień krzepnie, blask ciemnieje,
ma granice Nieskończony!
Wzgardzony okryty chwałą,
śmiertelny Król nad wiekami,
a Słowo Ciałem się stało
i mieszkało między nami!

Powtarzająca się przez wszystkie zwrotki fraza: a Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami, odsyła nas do Prologu Ewangelii św. Jana.  Stał się on niewątpliwie najgłębszą inspiracją przemyśleń Franciszka Karpińskiego i trudno, by nie był takową i dla nas.

W Nowym Testamencie, Słowo pochodzące od Boga, Logos ( gr. wraz z rodzajnikiem ho) jest Jednorodzonym Synem Boga Ojca, który stał się Słowem wcielonym, czyli Jezusem Chrystusem. Św. Jan z jednej strony wymienia w Prologu wszystkie Boskie przymioty Słowa, które jest współistotne z Ojcem. Z drugiej zaś mówi o Jego wcieleniu i zamieszkaniu pośród nas, aby jak najpełniej objawić nam ludziom Boga i jego miłość do nas. To Słowo skierowane do nas domaga się odpowiedzi, albowiem objawiona miłość domaga się decyzji, która jest albo akceptacją, albo odrzuceniem.  Św. Jan, który pisze Ewangelię pod koniec I w. doskonale wie, że Jezusa – Słowo wielu odrzuca. Są jednak i tacy, którzy z całą odpowiedzialnością Je przyjmują. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego, którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Przyjęcie Słowa jest więc aktem bardzo osobistym, tego człowieka, który uwierzył i czyni go „dzieckiem Boga”.  W ustach św. Jana, bycie „dzieckiem Boga” to  zupełnie nowa jakość bycia człowiekiem, daleko przekraczająca ludzkie możliwości. Tak więc Słowo Boga, jest skierowane do każdego z nas, albowiem Jezus w każdym z nas chce przyjść na ten świat, nie obok nas, ale w nas. Przez narodzenie się w nas Jezusa jesteśmy wprowadzeni przez Niego  w życie samego Boga Trójjedynego. Inna droga do  tego zjednoczenia, poza Jezusem, nie istnieje, a przecież życie człowieka bez Boga, przestaje mieć sens.

Pytanie, jak otworzyć Mu drzwi swojego serca?

Nie na darmo św. Jan Ewangelista wspomniał o św. Janie Chrzcicielu, którego był przecież uczniem. On to, który nawoływał do bycia uczciwym człowiekiem, wskazuje na Chrystusa, jako oczekiwanego Mesjasza. Uczciwy człowiek, który uwierzył, otwiera drzwi Chrystusowi. Dlatego też w stajence betlejemskiej adorują Jezusa,  Maryja i Józef, których uczciwość i wiara jest bez zarzutu. Przychodzą tutaj uczciwi pasterze, którzy uwierzyli w to, co im anioł powiedział, a potem dojdą jeszcze mędrcy, którzy w swej uczciwości bardziej zawierzyli Bogu, niż swemu rozumowi.

Jednak, jak wiele drzwi gospód pozostaje dla Chrystusa zamkniętych przez nieuczciwych właścicieli, to tylko Bóg jeden wie, i tylko On jeden wie tak do końca dlaczego?

Panie Jezu proszę, daj mi łaskę otwartego serca i otwartych drzwi!

Ks. Lucjan Bielas