Słowo na Niedzielę

II Niedziela Adwentu (B) – 10 grudnia

Pierwsze Czytanie (Iz 40,1-5.9-11)
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy».
Głos się rozlega: «Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i pagórki obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną. Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją każdy człowiek zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały».
Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieś głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: «Oto wasz Bóg!». Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. Podobnie jak pasterz pasie On swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie».

Psalm Responsoryjny: 84
R/. Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie

Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi:
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom.
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają,
i chwała zamieszka w naszej ziemi.

Łaska i wierność spotkają się z sobą,
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.

Pan sam szczęściem obdarzy,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim,
a śladami Jego kroków zbawienie.

Drugie Czytanie (2P 3,8-14)
Czytanie z Drugiego Listu Świętego Piotra Apostoła
Niech dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – jak niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich chce doprowadzić do nawrócenia. Jak złodziej zaś przyjdzie dzień Pański, w którym niebo z szumem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną odnalezione.
Skoro to wszystko w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakimi winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyspieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo, płonąc, pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość.
Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby On was zastał bez plamy i skazy – w pokoju.

Śpiew przed Ewangelią (Łk 3,4.6)
Alleluja, alleluja, alleluja
Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego;
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

Tekst Ewangelii (Mk 1,1-8)
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!.
Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy.
Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».

Jezus, Jan i normalność
(Iz 40, 1-5. 9-11; 2 P 3, 8-14; Mk 1, 1-8)

Nieustannie mam przed oczyma obraz znajdujący się w ołtarzu z Isenheim  w klasztorze Braci Szpitalnych św. Antoniego, a namalowany w latach 1512 – 1516, przez Matthiasa Grünewalda.

Przesłanie tego dzieła jest osadzone na znakomitym odczytaniu przez  artystę Ewangelii, wpisuje się w realia ówczesnego życia, w charyzmat powołania miejscowych zakonników i ma niewątpliwie ponadczasowe przesłanie.  Szalejące wtedy zarazy wyludniały Europę i szczególnym powołaniem antoniańskich mnichów, była opieka nad zarażonymi oraz leczenie różnych chorób skóry, a szczególnie zatrucia sporyszem. Grünewald przenosi nas swym dziełem na Golgotę. Niezmiernie realistyczne przedstawienie ukrzyżowanego ciała Chrystusa pełnego ran zarówno biczowania, ale i ran powstałych w wyniku ludzkich chorób, które Mesjasz też bierze na siebie.

Po jednej stronie krzyża stoi św. Jan Ewangelista, podtrzymujący omdlałą Matkę Jezusa. U stóp krzyża klęczy Maria Magdalena zaś po drugiej  jego stronie stoi św. Jan Chrzciciel. W jednej ręce, jako ostatni prorok Starego Przymierza, trzyma on księgę, drugą zaś, wymownym gestem, wskazuje Jezusa Chrystusa, tak jak wskazywał Go swoim uczniom nad rzeką Jordan, mówiąc: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (J1,29). U jego nóg, artysta umieścił małego baranka z delikatnym krzyżem, spoglądającego na krzyż Chrystusa. Z rany w boku baranka wypływa krew do kielicha, symbolizującego Eucharystię. To nie przypadek, że  Grünewald, umieścił swoje dzieło nad ołtarzową mensą. Uczynił to z wiarą, że to, co na obrazie przedstawił, rzeczywiście dzieje się, czyli uobecnia w Eucharystii. (https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Plik:Matthias_Gr%C3%BCnewald_-_The_Crucifixion_-_WGA10723.jpg).

I tak oto, artystyczne dzieło życia Matthiasa Grünewalda, niezwykle sugestywnie dopełnia mocny przekaz dzisiejszej Ewangelii. Misja Jana Chrzciciela, zapowiedziana przez proroka Izajasza, nie kończy się jego męczeńską śmiercią. Ona nadal trwa. I tak oto, każdy z nas, kto poważnie bierze swoją wiarę, ma w niej udział. Prostując ścieżki swojego życia,  jak to czynił Jan, całym sobą ukazuje Chrystusa i sam do Niego zmierza. To Jezus swoją odkupieńczą  śmiercią  gładzi grzechy.  Gładzi grzech każdego, który Jemu, Jezusowi, ten grzech powierzy. I tego faktu nigdy nie zastąpią żadne ludzkie wynalazki i terapie. To właśnie w Jezusie wszystko, co nas spotyka, a nawet zło i cierpienie, nabiera właściwego sensu.

Czasy się zmieniają. Mnisi klasztoru Braci Szpitalnych św. Antoniego wymarli. Zachowane budowle stanowią teren atrakcyjnego muzeum. Świątynia zamarła, ale dzieła sztuki w niej zawarte dalej krzyczą o Bogu, którego zabić się nie da i który nieustannie odradza się w naszych sercach i pragnie prostować nasze ludzkie pokręcone drogi. To wielkie przesłanie przekłada się na drobne rzeczy naszej codzienności.

Kilka dni temu, pewien  pracowity Ksiądz Roman, Proboszcz, pewnej ciekawej poznańskiej parafii, zechciał oprowadzić mnie po niedawno oddanym do użytku domu parafialnym. Ponieważ budowla to niemała i przeznaczona do wielu aktualnych wyzwań duszpasterskich, pęk kluczy potrzebnych do zobaczenia wszystkich pomieszczeń, okazał się ogromny. Proboszcz wziął go do ręki i nagle oświecony mądrą myślą, spojrzał na mnie, i powiedział: Popatrz, gdyby wszyscy zachowywali przykazanie siódme – nie kradnij – to żaden z tych kluczy nie byłby nam potrzebny. To jeden z malutkich przykładów, jak  grzechy bardzo gmatwają nasze życiowe drogi. Tę mądrość, gdyby przenieść na inne przykazania, które by były wypełniane, to świat rzeczywiście zmieniłby swoje oblicze. Chwała Boga byłaby wielka, a ludzie byliby szczęśliwi. Jednego możemy być pewni, ta chwila nastanie  dzięki Jezusowi, przerodzi się w wieczność.  Niech więc Jezus i Jan będę nieustannie z nami w naszej codziennej walce, po prostu,  o normalność.

Ks. Lucjan Bielas