Duchowość

Bernardynki należą do rodziny franciszkańskiej. Stanowią formację oryginalną, która drogą rozwoju w określeniu swego miejsca w rzeczywistości franciszkańskiej wyłoniła się ze świeckiej wspólnoty Trzeciego Zakonu, a wykrystalizowała się ostatecznie jako zakon kontemplacyjny. Bernardynki są więc w polskim ruchu obserwanckim odpowiedzią na kontemplacyjny wymiar życia franciszkańskiego. Od św. Franciszka z Asyżu uczą się autentycznego życia Ewangelią i głębokiej kontemplacji.

Kontemplacja pomaga im w poznawaniu i rozważaniu tajemnic Jezusa Chrystusa, Wcielonego Słowa Bożego, a szczególnie tajemnic Żłóbka, Krzyża i Eucharystii. Życie w klauzurze pozwala oddawać się wielkodusznie praktyce pokuty oraz błagać o przebaczenie i łaski dla braci i sióstr w świecie.

Przekonane o wielkiej wartości życia kontemplacyjnego, bernardynki żyją poświęceniem się Bogu w siostrzanej wspólnocie, a oddzielone od świata klauzurą, starają się o zachowanie skupienia ducha w milczeniu, które lepiej usposabia do słuchania głosu Pana i głębszego wnikania w Jego tajemnice.

Łączność z Panem, nabytą na modlitwie, siostry starają się przedłużać w trudzie codziennej pracy, przez którą zdobywają środki do życia.

Natchnienie do życia konsekrowanego czerpią z przykładu Najświętszej Maryi Dziewicy. Starają się upodobnić do Tej, która – wybrana przez Najświętszego Ojca Niebieskiego i przez Niego konsekrowana – obrała życie dziewicze, ubogie i posłuszne, stając się w ten sposób wzorem każdej osoby konsekrowanej.

Życie kontemplacyjne jest pierwszym i podstawowym apostolstwem bernardynek, stanowi znamienny i charakterystyczny sposób wypełniania ich misji w Kościele.